Onderstaande links naar de verschillende weken werken nog steeds niet. Even doorscrollen dus….
Week 2 (maandag 18 maart 2019)
Week 3 (maandag 25 maart 2019)
Hallo allemaal,
Vandaag, 10 maart 2019, staan we bijna klaar om te vertrekken. Morgen geht’s los naar Spanje. De camper is bijna klaar, de route doet de navigator en wij gaan ervan genieten. Eerste aanstuurpunt is Andorra en van daar uit gaan we naar de oostkust net onder Barcelona. Dan willen we langs de kust naar beneden.
Of we daadwerkelijk die route rijden of toch nog ergens anders terecht komen, we zien het wel.
Maandag 11 maart 2019.
We zijn wat later weg dan anders omdat we gisteren niets meer hebben kunnen doen. We waren op het 50-jarig huwelijksfeest van een van de buren. Maar om 11.30 is het dan zover. Bij km-stand 111900 draaien we de neus richting zuiden, specifiek Andorra. Gewoon als richtpunt en omdat we daar nog niet geweest zijn.
Gisteren heeft er een hevige storm goed en ook nu nog waait het heel hard. Het voelt met 10 gr C koud aan.
De eerste stop vandaag is net over de Belgische grens bij de frituur…
Even later rijden we over de Baraque de Fraituur (niet verwarren dus) bij 2 gr en sneeuwval. Het is mooi wit overal.
Nadat we een keer of 6, 7 de Maas overgestoken zijn vinden we een gratis CP aan de haven in Charleville-Mézières. er schijnt een lekker zonnetje, maar het is nog steeds koud met een harde wind.
foto 140
km 111225
Dinsdag 12 maart 2019
Een heel rustige nacht en 10 gr als we wakker worden.
Als eerste op de route vandaag, 100 m verder, komen we een bord tegen met ‘route barrée’ er op. Nadat we dat gecontroleerd hebben en vervolgens omgedraaid zijn, moeten we kruip-door-sluip-door een mooie woonwijk op een heuvel, precies on de bocht van de Maas gelegen.
De route gaat dwars door de Franse Ardennen en vervolgens door het departement Champagne. Eindeloze landbouwvelden waarover soms al een zweem groen op ligt, afgewisseld met bossen. We tanken bij een supermarkt van E.Leclerc vlak naast de autoweg waar de dieselprijs (€ 1,445) tot 24,4 (!) cent lager ligt dan aan de grote weg en dat terwijl je voor de autobaan ook nog tol moet betalen. Is het daarom nergens druk?
We rijden op een gunstig tijdstip Parijs voorbij en komen door een enorm natuurgebied bij Orleans-Vierzon-Chateauroux.
Op de alweer gratis CP staat al een NL camper van Amerikaanse makelij. En dan sta je al gauw met elkaar te kletsen, o.a. over die dieselprijs. Maar zij hadden daar nog niets van gemerkt. Ze hadden in NL 300 liter getankt en daar kwamen ze wel 1200-1300 km mee. Hun camper was van binnen helemaal opgeknapt maar dat was van buiten niet te zien. Ze hadden hun hele hebben en houden bij zich, in NL alles verkocht omdat ze de maatschappij hartstikke zat waren. De bedoeling is nu om in Portugal ergens in de bossen of zoiets te gaan wonen.
foto 143
Woensdag 13 maart 2019.
De ontzettend stille nacht werd om half zeven verstoord door de a.s. nieuwe Portugezen. Ze vertrokken vroeg omdat ze de storm voor wilde blijven. Het waaide nog steeds flink en hun camper was nogal zijwindgevoelig. Toen we de tweede keer wakker werden renden er allemaal middelbare scholieren rond het gebouw aar we bij stonden, bezig met een soort oriëntatie- of zoektocht waarbij de tijd blijkbaar ook belangrijk was.
We zijn het dorp nog niet uit als onze navigatie aangeeft ’na 397 km rechts aanhouden’. Dat is niet al te moeilijk dus.
Als we door het heel mooie Dordognegebied rijden passeren we ook ergens de 1000km-lijn van de afstand vanaf thuis.
In Auterive, nog 150 km van Andorra vinden we een prima CP, midden in het dorp aan de rivier, samen met nog 4 anderen. De pizzaboer (pizza á emporter) is nog geen 100 m lopen en dus laten we hem vandaag maar eens koken. Het duurt een kwartier volgens hem en dus lopen we nog even het dorp in. Een heel oud zuid-frans dorp met een grote Mairie en een van buiten simpele kerk. Van binnen heel mooi!
foto 144
km 113175 – 1275
Donderdag 14 maart 2019.
Toby is niet wakker te krijgen vanmorgen, of hij doet maar alsof. Niets helpt, hij blijft gewoon liggen. Afwachten dus maar. Het is grijs als we wegrijden en er vallen af en toe wat druppeltjes met een enkel zonnestraaltje. Dwars door Auterive dat wel een leuke plaats blijkt te zijn met smalle straatjes en oude huizen. Heel schoon overal, dat valt op.
Om half elf komt Toby tevoorschijn en stoppen we maar gelijk voor een kop koffie. Met enige tegenzin is hij toch bereid om even naar buiten te gaan.
Gaandeweg stijgen we de Pyreneeën in en hoe hoger we komen hoe kouder en hoe helderder het wordt. Aan de grens met Andorra staat een enorme file, gelukkig Frankrijk ìn, aan de andere kant dus. We zitten volop in de sneeuw bij een staalblauwe hemel en een sterke zon. In de camper loopt de temperatuur op, buiten af naar een graad of 5. Vlak na de grens nemen we direct het eerste tankstation omdat de auto al enige tijd aangeeft ‘bijtanken svp’. Dan is het leuk: het aantal liters loopt bijna gelijk op met het aantal euro: 1,049 per liter. Een aantal tankstations verderop kan het zelfs nog 2 cent goedkoper. Dat het nodig was: we tanken bijna 79 liter, er kunnen er 80 in.
Op de Pas de la Casa zitten we op een hoogte van net iets meer dan 2400 meter. Er wordt overal druk geskied. Als we stoppen voor de boterham zien we de skiërs onder ons langs komen. Dan komt het waarschuwingsbord dat we nu 22 km lang naar beneden gaan. In Andorra la Vella stappen we bij nader inzien toch maar niet uit. Net als de dorpen die we gepasseerd zijn is deze stad heel modern, vol winkels. Tussen de middag gesloten en wij gaan verder naar de geplande stop bij Sant Julià de Lòria. Een hele grote camperplek bij een Supermarché, gratis met alle voorzieningen, incl. een temperatuurtje van 20 gr. We zetten de stoelen buiten, korte broek aan en in de blote bast lekker in het zonnetje zitten. Morgenvroeg gaan we Spanje in.
foto 157-163-173-177
km 113344
Vrijdag 15 maart 2019.
Natuurlijk is het ’s morgens koud, ook omdat de zon nog achter de berg zit en ook omdat we nog steeds behoorlijk hoog zitten. De 22 km afdaling gaat nog een stuk verder. We rijden naar het servicepunt, lozen en vullen weer alles en zijn klaar voor de dag. Toby niet, die slaapt nog en hij komt pas om 10 uur kijken waar we zijn; al een heel stuk in Spanje. Even stoppen dus om hem uit te laten en verder. De grens was geen enkel probleem, een goedkeurend knikje van de policia-senora was voldoende.
We nemen niet de ‘hoofdroute’ naar Barcelona, maar de kleinere die wat naar links op de kaart ligt, via de C14 van La Seu d’Urgell naar Ponts. De keuze blijkt een goede want we worden beloond met een schitterende tocht door een kloof. De rivier er in mondt uit in een breder stuk met een U-bocht en meandert dan verder. Dan weer een smaller stukje en vervolgens komt een zich over vele kilometers uitstrekkend stuwmeer met een lage waterstand. Het landschap wordt gekleurd door zandstenen rotsen van vaal-geel tot oranje-bruin en af en toe een paars streepje. De mode van de natuur. Hier en daar op een hoger stuk rots een dicht opeen gepakt dorpje. Bij sommige huizen val je zo uit de achterdeur tientallen meters naar beneden.
Van Ponts steken we door naar Calaf en dan naar Manresa. Hadden we in Venlo ook, dus even kijken hier. En dan is er alleen nog maar een heel klein navigatiefoutje nodig om de hele stad van voor tot achter en terug te zien vanuit onze camper. Niet echt een bezoek waard.
Van Manresa naar de camperplek die we uitgezocht hebben is nog maar een dikke 50 km, maar onderweg maken we nog een tussentochtje naar het Monastir de Montserrat. Jaren geleden tijdens een stedentrip Barcelona waren we hier ook, maar dat is al zo lang geleden dat we het nog eens willen zien. En inderdaad, heel apart, druk toeristisch, maar met een schitterende basiliek. Als je in de kerk staat kun je hoog boven achter het altaar mensen zien lopen. Sssstttt, een geheime gang. In smalle gangetjes trap op, trap op, trap af en dan sta je bij een gouden beeld in een zilveren nis van de zwarte Madonna. Die moet je even aanraken. Waarom weten we niet maar iedereen doet het. Achterom kijkend heb je dan een prachtig zicht op de kerk vanaf boven het altaar. Vreemde ervaring.
Als we het parkeren willen betalen geeft de automaat een bedrag aan van € 52,50, het tarief voor een bus. Aan de man die via het info-knopje op de automaat alleen maar Spaans spreekt hebben we niks. Behulpzame collega-toeristen spreken ook geen Spaans. Eindelijk vinden we een medewerker, een stuk terug lopend, die het snel oplost: gewoon doorrijden naar de exit en daar betalen, € 6,50. No problem.
Op de camperplek bij het voetbalcomplex vinden we nog een prima plekje, ondanks dat er al een stuk of vijftien staan. Zelfs de Nederlander die later komt met een vrachtwagen met camper-oplegger krijgt nog een plaats.
foto 180-183-200-206-209-216
Monastir de Montserrat 
km 113570
Zaterdag 16 maart 2019
Vandaag is er niet zoveel te vertellen. We staan halverwege de middag al op een camperplek samen met -tig anderen. Wel een heel mooie plek bijna halverwege Barcelona en València. Daar zetten we stoelen buiten, maken kennis met de Duitse buren en doen verder niets meer.
Het eerste stuk van de route vandaag was het enige interessante en mooie. Niet over de autoweg, maar over de kustweg die vaak hoog boven de zee loopt. De Spanjaarden zijn ook los, dus het is wel druk, maar ook zeer de moeite waard. Vanaf Sitges is het helaas over. Van de beroemde toeristenplaats Salou zien we alleen de rondweg en dat is ook genoeg.
foto 222-233-235-236-241
km 113724
Zondag 17 maart 2019
Er zijn al wat mensen vertrokken, maar er blijven er nog zeker 30 (!) over. Het is prachtig weer. We verplaatsen de camper een stukje naar een ander mooi uitzicht en zetten de stoelen in de zon.
De CP ligt boven op een plateautje. Als je naar beneden gaat naar een van de intieme strandjes zie je dat ’t plateau is opgebouwd uit een soort natuurlijk beton: zandsteen met heel veel kiezel ingesloten. De natuur had dat dus al veel eerder uitgevonden dan de Romeinen.
In de loop van de middag steekt er een sterke wind op en het wordt ook frisser, maar in de windschaduw is het nog goed uit te houden in hoog-zomer uitrusting. In de camper is het tegen de 30 graden.
Foto 242
Maandag 18 maart 2019.
Van 12 tot 18 graden vandaag.
Het waait nog steeds erg hard en we besluiten om naar València te rijden. Onderweg komen we héél veel campers richting noorden tegen. Het landschap varieert van plat in de delta’s tot heuvelachtig en altijd de bergen op de achtergrond. Qua landbouw véél olijfbomen, véél sinaasappel-/mandarijnen-/citroenbomen en soms artisjokkenvelden. Tegen de verwachting in is het een prima weg en het schiet lekker op. We hebben 3 plaatsen uitgezocht om te kunnen staan en blijven dan bij de eerste waar we om half drie al zijn. Alweer geluk, we krijgen nog een staanplaats en nog een goede ook. Het is rondom Valéncia overal stikdruk vanwege hèt grote jaarlijkse feest in de stad, het Fallas-festival, morgen de 19e! Zie www.verrassendValencia.nl. De oorsprong van het festival gaat honderden jaren terug toen de timmerlieden hun kaarslantaarns uit de werkplaats verbranden ter gelegenheid van het feest van San José dat de terugkeer van het licht op 19 maart symboliseerde.
Wij gaan van hieruit morgen met de metro naar València.
km 113913
Dinsdag 19 maart 2019
Wakker geworden met een paar druppeltjes schijnt even later weer het zonnetje en wordt het vandaag weer een graad of 20.
Eerst nog even gisteren. komt een Nederlander met een even grote camper als die van ons aanrijden met de plaatsaanwijzer van de camping voorop lopend. Het zijn nogal krappe paadjes en het is nogal wat gestuntel Zegt die jongen met een knipoog naar ons ‘he is not such a good driver as you’….. Zo. dat is binnen.
Vanmorgen werden we wakker zonder stroom. De woon-accu heeft de geest gegeven. Precies hetzelfde probleem als met de telefoon-accu van Thea. Het lijkt allemaal goed, maar zodra er wat vermogen gevraagd wordt is het snel afgelopen. Dat moeten we dus morgen oplossen. Gelukkig komt er wel een stroom-aansluiting vrij omdat onze buurman-Welshman vertrekt. Geluk bij een ongeluk.
We kopen twee metrokaartjes bij de receptie (€ 1,60 enkele reis pp) en reizen 25 minuten tot in het centrum. Even zoeken waar we zijn en na 3 keer de straat overgestoken te zijn, hebben we de juiste richting. Op de slotdag van het Fallas-festival valt de drukte mee, denken we, maar dat duurt maar heel even. Het wordt heel erg vol in de stad. Op enig moment komen we in hartje centrum, Plaza Ajuntament en daar staan een heleboel mensen te wachten achter de dranghekken op wat komen gaat. Een optocht denken wij, want overal in de stad lopen mensen in de mooiste klederdracht, soms vergezeld van een Valenciaanse joekskapel. We staan er net na half een, dus het zal wel om 1 uur beginnen. TV-camera’s op diverse strategische plekken hoog en laag rond het plein. Op het platform vlak bij ons komen de TV-presentatoren zitten onder luid applaus van het publiek. Verder gebeurt er niets. Het is al lang 1 uur geweest als het publiek begint te juichen en te klappen. Er komen een meneer en een mevrouw langs lopen, handen schuddend, in begeleiding van een grote zwerm pers met grote camera’s op de schouders. Het lijkt W-A en M wel. Even later hetzelfde ritueel weer op de terugweg. Maar het is toch 2 uur als het begint…., geen optocht maar een ritmisch knalvuurwerk zonder weerga. Het duurt zeven minuten waarbij je horen en zien vergaat. De hele omgeving trilt, oren doen pijn en je ziet van de kruitdampen nog maar een paar meter ver. Echt onvoorstelbaar!
Als het afgelopen is gaan direct de afzethekken weg en het volk verspreidt zich. Wat achterblijft is vergelijkbaar met de Parade in Venlo na de Vastaovesoptoch. In de stad blijft het druk druk druk.
Overigens werden we vanmorgen al wakker met geknal en er is de hele dag geen minuut voorbij gegaan zonder knallen. Zelfs in de zo drukke stad werd door de liefhebbers de hele dag door op allerhande plekken vuurwerk, vaak met de knalkracht van bommen, afgestoken. Het mag blijkbaar allemaal, want de zeer overvloedig aanwezige agenten staan er bij te kijken.
In de stad tientallen beeldengroepen, gemaakt van bordpapier. Schitterende voorstellingen (zie de foto’s) die vanavond, en ook dat is onvoorstelbaar, allemaal op 1 na verbrand worden. Die ene is de winnaar van de publieksprijs en wordt bewaard in het Fallero-Museum. De verbranding is dus de vervanging van de kaarslantaarns van de timmerlieden vroeger.
We sluiten ons aan bij de plaatselijke gewoonten en genieten van tapas ergens in een ‘eetcafé’. Daarna wordt het langzaam tijd om Toby wakker te gaan maken en we lopen naar het metro-station. Daar komen we puur toevallig precies 1 minuut voordat de metro vertrekt aan, anders hadden we een uur moeten wachten. Als we terug zijn en Toby is er uit geweest krijgen we ook nog een verfrissend buitje. Hoeveel geluk kun je hebben naast die een kapotte accu?
foto 262-272-281-282-293-301
onze persoonlijke publieksprijs 
ook ‘spot’ is niet vreemd: rara wie zijn dit? 
de stierenvechtersarena 
Woensdag 20 maart 2019, the day after Las Fallas.
Het weer is goed, overdag tegen de 20 graden, maar er blijft een fris tintje in de wind zitten. Daarom is het ’s morgens en ’s avonds best koud.
Na de vermoeienissen van gisteren, de hele dag door de stad slenteren, starten we vandaag een half uurtje later. Ontbijten en dan maar eens gaan kijken hoe we het accuprobleem oplossen. Handleiding erbij en kijken welke accu er werkelijk in zit. Voor de zekerheid maar even bellen naar de dealer en vragen of we nog iets moeten weten. Dan naar de receptie en vragen of ze de Hymer-dealer die een kleine 100 km verderop zit (internet is toch vaak een uitkomst) kunnen bellen of zij zo’n ding op voorraad hebben. Maar, pal tegenover de receptie staat een busje met daarop reclame ‘reparacione motorcaravanes’ of zoiets. De eigenaar van dat busje is iemand aan het helpen, dus even vragen of hij ons wellicht ook kan helpen. Moment, hij spreekt ook nog engels, hij komt zo naar onze camper toe. Hij meet de accu door (kapot), maakt voor ons een offerte en rijdt op en neer naar Valencia (?). Anderhalf uur later heeft hij er ter plekke een nieuwe accu in gezet voor de zeer acceptabele prijs van € 335,- all-in en kunnen we de reis vervolgen. Hoezo mazzelen? Zoveel toeval bestaat toch niet?
foto 305-307-308-311-315-317
Modern València
Na de lunch rijden we door de buitenwijken en dan dwars door het centrum van València naar het eerste doel: het Ciudad de las Artes y las Ciencas (kunst en wetenschap). Een gigantisch complex gebouwen van de Spaanse architect Santiago Calatrava dat aan het einde van de ‘Groene Rivier”, het Turia-park ligt. Dat park is ontstaan doordat de oorspronkelijke rivier omgeleid is langs de stad. We kunnen in de omgeving nergens de camper kwijt, maar dat was ook niet het plan :-). ook vanuit de camper is het heel indrukwekkend.
Enkele kilometers verder door de drukte wordt het ineens platteland en is er nauwelijks nog verkeer. De weg gaat door het Parc Nacional Naturel L’Albufera, soms aan beide zijden water, zee en meer, dan kilometers door bossen.
Als het park ophoudt beginnen de kweek-kassen, helemaal van plastic. Soms afgewisseld door boomgaarden met sinaasappelbomen, helemaal overdekt met transparant doek. Absoluut niet fotogeniek, wel vreemd. Na de boodschappen kiezen we als overnachtingsplaats een CP in Simat de la Valldigma omdat daar een mooi klooster ligt. Als uitvloeisel van de Fallas-feesten vandaag nog gesloten, dus dat is voor morgen. De heel oude vrouw met rollater die net even in de kerk is, laat ons nog van alles zien en geeft tekst en uitleg erbij. Ondanks het zuivere spaans dat zij spreekt begrijpen we het meeste wel. Tenminste, dat denken we….
km 114030
Donderdag 21 maart 2019, the day before ‘fira’…..
De wekker is nog maar net afgegaan of er wordt op de deur geklopt: Policia. Of we svp maar willen vertrekken. Wat is het geval? Gisteravond hebben we oom agent met verschillende camperaars (er stonden zo’n 10 campers) zien praten en is er zelfs een vrouw met de agent in de auto meegereden. Nu blijkt wat er loos is: bijna iedereen is al weg want de kermis moet hier opbouwen en die mevrouw die gisteren is meegereden is de alternatieve CP gewezen. We parkeren de auto even langs de straat, dat mag tot morgen.
foto 319
We gaan te voet naar het Koninklijke Klooster Santa Maria de Valldigna. Het complex is gedeeltelijk ruïne, heel mooi onderhouden en wordt nog gerestaureerd.
Foto 321-327-332-336
Als we terugkomen bij de camper wordt er inderdaad volop gebouwd aan de kermis-attracties. Hard werken in de volle zon.
Wij vertrekken en komen dan langs de alternatieve CP waar onze medecamperaars van gisteren allemaal staan zo te zien. Wij rijden door en belanden gelijk in de bergen met haarspeldbocht na haarspeldbocht. Prachtige route met hele mooie panorama’s. In de afdaling komen we door een helemaal afgebrand gebied: dode zwarte bomen en soms een afgebrand huis ertussen.
foto 345-347-348
Beneden gekomen rijden we weer langs de kust met het ene resort na de andere residentie.
Een klein stukje omrijden brengt ons naar de vuurtoren Javea in Xàbia op de Cap de San Antonio. Schitterend uitzicht op Calp en over de Middellandse Zee. Het is er een graad of 15 en je waait er bijna uit de broek. Hoera voor de Noorse jas.
foto 351
Weer beneden gaat de N332 net langs Benidorm. Waar tot nu toe de woongebouwen max 4-5 verdiepingen waren zijn het er hier 40, 50 of nog meer. Het lijkt de skyline van New York wel. Geen idee wat mensen hier zoeken, buiten de zon misschien. Blij dat we niet hier moeten blijven rijden we door.
Foto 364
De gratis camperplekken zijn er in deze buurt nog wel, maar dan moet je er wel een beetje thuis zijn. Wij gaan achter een restaurantje staan, niet gratis, maar wel redelijk geprijsd eten.
“Wat willen we drinken?”
“Oh, Sangria is wel een goed idee en lekker.” Dan komt een kwartier later een literkan met Sangria, vers gemaakt, vol met vers fruit. Het lijkt op bowl, maar dan in het kwadraat. Het eten is in verhouding en kost de helft van bij ons. Ook leuk, de verhouding drinken/eten is 50/50.
Als ook de Sangria bijna op is, begint de karaoke. Ja hoor, we moeten ‘vrijwillig’ mee doen. Een gezellige avond dus.
km 114175
Vrijdag 22 maart 2019.
We hebben weer eens alles bijgewerkt als we vertrekken en na een paar honderd meter rijden hebben we zicht van bovenaf op Alicante, alweer een New York-skyline in Spanje. Het feit dat de zon hier veel schijnt is blijkbaar genoeg reden om alles vol te bouwen. Toegegeven, van een afstand zie je ook wel wat architectonische hoogstandjes ertussen staan.
We rijden verder op de N332 en zien dat alles geel is rondom, zowel de grond als de bebouwing. Eigenlijk vreemd, op andere plaatsen is het allemaal rood. Bij ons is altijd alles grijs.
Als je een CP zoekt is het hier overal niet lastig, ruim voldoende mogelijkheden en meestal gratis. Zo ook in Santa Pola / Monte Faro, ruimte voor wel 1000 campers in een prachtige omgeving. Gelukkig staan er nog geen honderd en wij ook maar eventjes, voor de boterham.
foto 380
Bij Santa Pola liggen ook de uitgestrekte zoutmeren: een natuurlijke manier om zout te winnen uit de zee. Je maakt een heel erg ondiepe plas water, komt er zeewater in en wacht tot de zon het water heeft verdampt. Vervolgens ‘oogst’ je het zout.
foto 389
Wij vinden om half drie een CP in Torrevieja met een grandioos uitzicht over de zee en naar het stadje. De neus van de camper staan amper een meter of 4 van het water. Wij zitten tot een uur of vijf in zondressing buiten in het zonnetje.
En dan komen nog 2 Nederlanders langs fietsen. We kletsen wat en dan blijkt dat zij in september vertrokken zijn en waarschijnlijk ergens in juni weer ‘thuis’ zijn. Want de vraag is natuurlijk wat is thuis in hun geval?
foto 393-398
km 114260
Zaterdag 23 maart 2019.
Het is triest als we wakker worden, grijs en soms wat regen en dat verandert gedurende de dag ook niet meer.
We rijden en hele tientallen kilometers door platteland, waar gigantische sinaasappel-, mandarijnen-, citroenen- en limoenenplantages zich aflossen. En dan ineens zitten we in de heuvels waar op alle enigszins vlakkere plekken plastic kassen gebouwd zijn, voornamelijk met tomaten. En alweer als bij verrassing wordt het landschap nog wat bergachtiger. Geen mens of auto meer te zien. De weg loopt tientallen kilometers dwars door een natuurgebied. Soms zie je nog ’n verlaten huisje of zelfs groot huis, compleet gestript. In het hele gebied hebben we nog maar 1 bewoond huis en een zo te zien niet geweldig oud klooster gezien. Dan is het natuurgebied weer afgelopen er rij je weer tussen de plastic kassen.
Wat ook opvalt is dat we in Spanje nog geen rivierbedding (rambla) gezien hebben waar water doorheen komt.
We gaan naar de CP in Águilas, de vierde nacht dat we niet gratis staan, maar zo kunnen we de accu even goed doorladen. Het weer klaart een beetje op en we lopen van het terrein af de buurt in. Die bestaat uit grote resorts met gestapelde woningen waar je alleen met de auto in komt als je door de slagboom kunt. Alles is zo te zien in de laatste 10 jaar gebouwd en het is ons niet duidelijk of dit nu vakantiewoningen of gewone zijn.
Geen water, maar plastic 
Gestapeld wonen 
Post gekregen?
foto 401-406-412-415-416
km 114408
Zondag 24 maart 2019.
Het weer heeft z’n goede zin weer teruggevonden, het zonnetje wordt nog wat getemperd, maar is wel duidelijk aanwezig. Een graad of 18?
We gaan over de N333 verder zuidwaarts. Direct achter Águilas zijn vele mooie playa’s te vinden en daar staan dan ook overal campers. Prachtige baaitjes, omringd door grillige rotsen, uitmondend in vlakke zandstrandjes.
foto 419-428
En dan ineens is het afgelopen, geen playa meer te zien. Het land is plat en voorzien van eindeloze citrusvruchtenplantages. We stoppen een stuk verder bij Mojácar voor de boterham.
Mojacar 
Mojacar, aan de andere kant van de weg
foto 437-439-441
Daarna draaien we bij Carboneras het binnenland in naar Níjar. Het eerste stuk door een mooi natuurgebied, maar dan wordt je hard wakker:
de weg gaat dan door een gigantisch kassengebied, zo groot hebben we het nog niet gezien. Alles plastic natuurlijk en enorm vervuild, overal liggen stukken plastic en verpakkingsmateriaal zoals schuimplastic.
plastic….
foto 442-462
Het moet gezegd dat Spanje overal heel schoon is, zeker in de dorpen en steden. Wegen zijn goed onderhouden. Maar dat steekt heel erg schril af tegen deze tuinbouwgebieden. Wat een zooi.
We hebben ons afgevraagd waarom hier alles met (ondoorzichtig) plastic gedaan wordt en niet met glas zoals bij ons? Een logische verklaring zou kunnen zijn dat er geen m2 grond te vinden is die waterpas is. Plastic kun je laten ‘meelopen’ met de vorm van de ondergrond, met glas is dat niet te doen.
We gaan naar de CP in Las Negras en wat in het boekje staat klopt: er huizen ‘hippies’ in diverse nationaliteiten. Die bestaan dus nog 🙂 Wij lopen een rondje dorp en hebben een heel rustige nacht, samen met een paar andere ‘verdwaalde’ ‘normale’ campers.
Maandag 25 maart 2019.
Wat ook opvalt is dat er vooral bij de toeristische plaatsen veel onafgemaakte bouw in de vorm van betonskeletten staat. Of dat een gevolg is nog van de crisis? Toch wordt er in die plaatsen best nogal wat gebouwd, je ziet overal bouwkranen.
En nogmaals, het is overal goed onderhouden en schoon.
We rijden vandaag door de bergen met spectaculaire uitzichten naar Rodalquilar. Dit is het spaghetti-western landschap waar Sergio Leone onder ander The Good, the Bad and the Ugly opnam. Met wat fantasie zie je Clint Eastwood hier op zijn paard rijden. De uitgeputte goudmijn zal niet in beeld geweest zijn 🙂
Wat loopt hier allemaal in mijn gebied rond?
foto 476-477-480-483
Het is prachtig weer en we besluiten dan ook om op een van de komende CP’en te blijven staan voor de rest van de dag en te genieten van het zonnetje. Bij San José bevalt het niet, voor koffie is het voldoende. Uiteindelijk staan we om 12.30 in Cabo de Gata, met de neus vooraan tegen de boulevard aan. Later wordt het echt druk hier en staan er tientallen.
Behalve een klein wandelingetje gebeurt er tot ’s avonds niets meer. We gaan wat eten in het restaurantje waar we ’s middags al een kopje koffie gedrongen hebben (koffie € 1,20, limo € 2,50. Kost het overal tot nu toe.) Geen menu ’s avonds, alleen tapas à € 1,60. Niet veel, ook niet als je er meer eet, wel lekker.
foto 488-490
km 114616
Dinsdag 26 maart 2019.
Het is wel bijna 20º, maar er waait een heel harde, aflandige wind. De hippe buren die gisteravond laat aankwamen klimmen op het dak van hun oude roestige bus en demonteren met veel enthousiasme de surfplanken. Bij ons is met zo’n wind verboden de zee op te gaan, levensgevaarlijk. Als je van de plank valt en er niet meer op komt is het onmogelijk de kust te bereiken. Wij wachten er niet op en gaan naar Granada. Onderweg nog wat proviand inslaan (daar wordt Toby ook eindelijk wakker van) en dan komen we per toeval op de AP-7 terecht. Gelukkig, zo blijkt al gauw. Het is het een mooie weg, hoger door de bergen. En dat vergoelijkt enigszins het compleet ingepakte landschap, het plastic-kassen-gebied, waar je eigenlijk boven langs rijdt. Meer dan 100 kilometer langs de kust waar geen m2 die minder schuin is als 30 graden bedekt is met plastic. Het is echt verschrikkelijk en onbegrijpelijk hoe men hiervoor toestemming voor heeft kunnen geven. Pas als we in Motril naar het noorden afbuigen houdt het na enkele kilometers op. Na een km of 40 rijst rechts van ons de Sierra Nevada op met de besneeuwde bergtoppen. Nog wat verder moet we van de weg af en arriveren we om half twee bij de uitgezochte camping. Met opzet vroeg omdat er een grote kans was dat er geen vrije plaats meer te krijgen zou zijn. Maar het lukt toch. Wat niet meer lukt: tickets voor het Alhambra. Ja, wel voor a.s. vrijdag, maar dat hebben we er niet voor over.
We nemen nu maar de bus naar de stad Granada voor de eerste verkenning. Een wandeling door de stad en een bezoek aan de zeer indrukwekkende kathedraal. Om half negen zijn we terug in de camper: morgen verder.
Als je het niet zelf ziet, geloof je dat toch niet? Plastic! 
Granada – kathedraal 
tweelingorgels 
foto 499-505-512-523-533-534
km 114814
Woensdag 27 maart 2019.
Granada, 25 graden. Wat nog meer? Grote stad met allure. Zie foto’s.
’n Palazzo 
het Alhambra met de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada 
De biddende figuur vooraan op de foto is ècht 
een van de vele ‘moorse’ winkeltjes 
deel van het Alhambra 
Gefrituurde ansjovis. Het zijn er ècht meer dan 50 !
foto 542-544-545-554-566-579-583-586-599-605-615-617
Intermezzo
Nog even over Granada.
Zoals in alle grotere zuidelijke steden stinkt het er van de scooters. Kleine, grote en tegenwoordig steeds meer elektrische. Ze staan altijd met de neus vooraan bij het stoplicht, rijden te hard en overal tussendoor en je ziet er nooit een platliggen. Wonderlijk.
Granada heeft veel overgehouden aan het Moorse tijdperk (711-1492). O.a. veel van de bouwstijlen en vooral de versieringen en kunstuitingen. Natuurlijk hebben ze veel oorlogen gevoerd, maar ze waren best wel tolerant ten opzichte van andere volkeren en groepen. Pas nadat de katholieken per 1 januari 1492 de macht veroverd hadden begon de vervolging van Joden, Moren en andersdenkenden. Executies van ‘ketters’ waren aan de orde van de dag. Het Albayzin is een oude Moorse wijk die de stormen des tijds doorstaan heeft. Het oudste deel van het Alhambra is het Alcazaba, een traditionele Moorse verdedigingsburcht.
In Granada zie je heel goed dat in Andalusia het leven pas na 4 uur ’s middags begint, dan pas wordt het overal echt druk.
Donderdag 28 maart 2019.
Het weer is prima: zonnetje, weinig wind. We hebben geen idee waar we vanavond willen zijn en dus is er tijd zat. Eerst eens lekker onder de douche. Dan de camper verzorgen: voorruit wassen voor een schoon uitzicht voor de foto’s en video’s, even uitzuigen, het toilet legen en omspoelen, vuil water én schoon water weg laten lopen. Na 3 weken is het niet verkeerd om de tank even door te spoelen en het schone water ook helemaal te vervangen. Toby is intussen ook wakker en wil wel even meelopen, ‘als je dan toch gaat….’
Nationaal Park Sierra Nevada
foto 619
We besluiten om het Nationaal Park Sierra Nevada in te gaan en rijden langs het tankstation waar BP 1,26 vraagt voor de diesel. Toch even het industrieterrein oprijden en jawel hoor, een klein stukje verder een heel bescheiden station, prijs 1,19. Scheelt toch mooi bijna 5 euro en dat voor 200 meter omrijden.
Enfin, we vragen in Monachil de weg. Waar naartoe vraagt de agent terug: naar het Nationaal Park of naar de skilift? Ons Spaans wordt al beter… Uiteindelijk rijden we een hele mooie route dwars door het Nationaal Park, die uitmondt op de weg die tot ruim boven de skilift gaat op 2550 meter. Het is de hoogste weg in Europa. Die gaat inderdaad kilometers lang over hoogtes van dik boven de 2000 meter. De liften zijn volop in gebruik en er wordt druk geskied bij een temperatuurtje van 5º. Daar sta je dan in korte broek, blote voeten in de sandalen en de noorse jas aan. Moet komisch hebben uitgezien. Maar net voordat we helemaal boven zijn, knalt er achter ons wat in de camper. Wat gebeurd? Steen? Nee kan niet, het was ín de camper. Wat blijkt? Een van de zakken chips die we in de kast hadden liggen is open geknald. Het is al vaker gebeurd dat zo’n zak heel dik wordt omdat de luchtdruk boven zoveel lager is dan in de winkel, maar nog nooit is er een open geknald, tot nu. Moet je ook weer meegemaakt hebben.
foto 623-626-634-640-648-659
Halverwege de middag zitten we weer op de rondweg om Granada richting de CP in Alhama de Granada. Dan denk je dat je weer beneden aangekomen bent na de tocht door het besneeuwde hooggebergte. Het is er grotendeels glooiend en dan weer heuvelachtig. Maar op de hoogtemeter valt te lezen dat de hoogtes variëren tussen de 800 en 1200 meter. Enorme plantages olijfbomen en soms hele grote stukken landbouwgrond met felgroen gras (of ontkiemend graan?). Dat hebben we al heel lang niet meer gezien.
Blijkbaar rijdt iedereen hier over de autoweg, want we komen nauwelijks nog iemand tegen. Als we dan na heel veel km’s zonder huizen in Alhama aankomen, blijken er op de CP al 2 te staan. Even na ons arriveert nog een Fransman waar we nog een tijdje mee hebben staan te kletsen, o.a over dat we op een bepaalde plek moeten staan volgens ons appje omdat morgenvroeg, vrijdag, hier de markt komt te staan.
foto 662
km 114947
Vrijdag 29 maart 2019.
Gisteren zijn we de 3000 km-grens gepasseerd en vannacht was het heel koud. Als we wakker worden is het alweer 5º, maar wel met een koude wind. De markt is in opbouw en die is best heel groot.
Die wind wakkert in de loop van de dag flink aan tot echt hard met flinke klappen op de camper als we rijden. De hele dag constant bijsturen.
De route blijft minimaal 800 m. hoog oplopend tot dik 1100 m. Daar hoort een lagere temperatuur bij, maar gelukkig is de lucht blauw en de zon fel schijnend zodat het binnen lekker opwarmt.
“De weg is het doel” zeggen we altijd en dat is vandaag zeker weer van toepassing. Tientallen km’s na Alhama is er weer niets dan olijfbomen, zodat nu heel duidelijk is dat die plaats als een soort oase (vandaar die heel grote markt) in een verder onbewoonde omgeving ligt. Zelfs ruïnes liggen er niet. Ineens zitten we in een soort dal (op 900 m hoogte) met grote percelen landbouw op heel vette grond. Dat is dan weer ineens afgelopen. Een messcherpe scheiding met ’stenentuinen’, waar het lijkt alsof er stenen gezaaid zijn die nu uitkomen. Zó’n vreemd gezicht.
stenentuin
foto 668-670
De plantages komen weer terug met af en toe een dorpje ertussen. Dat blijft zo tot Antequera en vervolgens tot Ronda. De olijfbomen staan keurig in het gelid waarbij opvalt dat de nieuwere plantages over het algemeen driestammige bomen hebben en de oudere 1 stam.
foto 673-674-680
Overnachten doen we op een CP in Ronda en omdat we op tijd zijn, lopen we nog ‘even’ naar de Puente Nuevo 1,2 km bergaf. De stad Ronda ligt op een hoog rotsplateau dat doorsneden wordt door de rivier Tajo. De twee stadsdelen, het historische deel en het minder oude deel, worden verbonden door een antieke brug bij het Puente Nuevo, die over het meer dan honderd meter diepe ravijn gebouwd is. Heel fotogenieke en dus heel drukke omgeving.
En dan begint de ellende: dezelfde weg, maar dan bergop. Gelukkig komen we onderweg nog langs een nougat-winkel waar we de dringende rustpauze zinvol kunnen invullen 🙂
Ronda 
foto 678-714-703-710
Zaterdag 30 maart 2019: op naar de zomertijd.
Wat te doen vandaag? Na overleg besluiten we hier te blijven staan en het dorp in te lopen. En daar hebben we geen spijt van gehad. Ronda is zeker zo leuk als Granada, kleiner, overzichtelijker, net zo druk en veel authentieker. Nadeel: er is geen meter plat. In de meeste straatjes is de voorkant van de schoenen te klein en de achterkant te groot…, maar het lukt allemaal. Als je maar de tijd neemt.
Tussen de middag tapas en dan komen er op de hoofdstraat meer dan honderd motoren voorbij (We hebben ze ècht geteld!). Lekker toeren draaien tussen de huizen en dat terwijl de binnenstad afgesloten is voor iedereen met uitzondering van buurtbewoners, hulpdiensten enz. Niemand die er zich wat van aantrekt.
foto 726-733-737-740-742-746-753-756-771-778-784-785-792
Zondag 31 maart 2019.
Eindelijk is de wind gaan liggen. We beginnen met 15º en dat loopt wel op tot een kleine 20.
Planning was om vandaag nog hier te blijven, vooral omdat er regen voorspelt was. Een een mooie route, het volgende stuk, is minder mooi als er geen zonnetje op schijnt. Maar het valt mee, wolken en zon vechten om voorrang. Het heeft wel geregend en zo te zien komt er nog meer. Dus maken we een korte tussentour via El Burgo, Ardales en Cuevas del Becerro door het Natuurpark Serrana de Ronda. Het is een goede beslissing: een heel mooie route waarbij het ene vergezicht nog mooier is dan het andere.
En zo zijn we na ongeveer 150 km een kilometer of vier verder dan gisteren, nu op de betaalde CP omdat we ook alles weer even willen verzorgen. Bovendien hebben we hier stroom en dus kan de frietpan aan! Maar dat doen we pas na de F1 van Bahrein. Na de friet proberen we te facetimen en dan is het Tatort!
uitzicht op de camperplek 
een heel stel gieren (?) vechtend om een prooi 
El burgo
foto 799-804-808-811-816
km 115262
Maandag 1 april 2019.
Vandaag beginnen we aan de witte dorpen route. In het eerste het beste dorp (Setenil de las Bodegas) is het gelijk kruip-door-sluip-door. Gelukkig krijgen we maar 1 tegenligger en die is zo vriendelijk om een stuk terug te zetten.
Het blijkt een prachtige route waar de witte dorpen als pareltjes in het groen liggen. Want groen is het hier, in tegenstelling tot wat we tot nu toe gezien hebben. De huizen zijn als in een blokkendoos op elkaar gepakt. Geen enkel gebouw heeft een andere kleur als wit, ook niet gebroken wit of wat dan ook. Gewoon wit.
We gaan via Alcalá del Valle, Torre Alhaquime, Olvera, El Gastor, Zahara de la Sierra naar Aldogonales.
In Zahara parkeren we de camper en klimmen het dorp in. Je kunt het geen lopen meer noemen, afzien! Maar de moeite loont. Het ziet er allemaal heel leuk en heel goed verzorgd uit. De vergezichten over het stuwmeer en de omgeving zijn onbetaalbaar. Tel daarbij op dat er een heel mooie kerk is en het beeld is compleet.
Dat Spanje een uiterst campervriendelijk land is, bewijst Algodonales eens te meer. Het toppunt tot nu. Een groot en goed toegankelijk, redelijk vlak, omheind terrein. Water in en uit en zelfs stroom op een aantal plekken gratis. De stroom hebben we niet nodig omdat we nog vol zitten van de vorige camperplek en het zonnepaneel goed werkt. Het is er dus ook goed druk met een kleine 20 campers en nog steeds ruimte voor minstens 50 meer.
We worden ’s avonds verrast door de jeugdharmonie van het dorp die een uur lang treurmarsen oefent. Lopen en blazen. Dat daarbij de meeste kruizen en mollen vergeten worden zij ze vergeven: hun uithoudingsvermogen maakt veel goed.
lunchplekje 
Olivera 
Zahara de la Sierra 
CP Aldogonales met muziek
foto 817 (lunchplek) 822 Olvera 837-843-847-849-855-860-865
km 115356
Dinsdag 2 april 2019.
Het is heel erg mooi weer en dus besluiten we om een stukje verder bij Puerte Serrano de Via Verde de la Sierra te gaan fietsen. Dat is een in 1936 aangelegde spoorbaan, compleet met tunnels, viaducten en stations, maar waar nooit een rails gelegen heeft. Kleine stukken waren nog niet op 2-3% stijging gelegd en bij het stuk met 10% was het heel moeilijk. Drie keer stoppen en bijkomen en dan kom je ook boven.De lange tunnels van een kilometer hebben ‘illuminato automatico’, behalve dan in die ene waar het niet werkte. Overigens moet je in de kortere snel je zonnebril afzetten anders zie je geen hand voor ogen meer. Na een dikke 15 kilometer (het totaal is 36 km) arriveren wij op een station annex café-bar waar ze Kaffee met Kuchen hebben. De chocoladecremevlaai-taart had gegarandeerd meer caloriên dan er theoretisch in pasten. Poeh, poeh. Maar met de fietsinspanning worden er al veel verwerkt. Zo veel dat we bij terugkomst rond 3 uur in dàt station de pollo y champiñones bestellen. ‘Klein of groot?’ Dan doe maar groot. Foutje. Voor 8 euro krijg je zo veel dat we de rest van de dag niets meer gegeten hebben.
Een stuk verder op de route als waar wij geweest zijn huist een van de grootste gierenkolonies van Europa. Die hebben we gisteren al gezien toen ze en masse aan het vechten waren om een prooi.
De CP in Arcos de la Frontera heeft vooruit uitzicht op een wijds dal en links op het witte dorp waarbovenuit het kasteel en de kerk tronen. Plaats voor -tig campers en we staan hier met 3.
Via Verde de la Sierra 
